olaylar soyle gelisti: guzel site yapmislar, kombine sahipleri vaz
gecince-karsiliginda hediye ceki mi ne aliyolar- biletlerin az da olsa
bi kismi bosa dusuyor. yardimdim hemen internetten aldim. mutluydum.
derken aksam saat 8'de evden ciktim. tam cikarken kar basladi. baya da
iyi yagiyor. amk kendime de guvenmiyorum, acemi soforum. yavaaas yavaaas
gidiyoz butun milletle.
saat 8:45 gibi falan stat cevresindeydim. orada geniiiiiis bi u
cekiyorsun otopark icin. saat 9:45 oldugunda ben hala u'yu bitirmemisim.
derken bi baktim ben yanlislikla stadin otoparkina donmusum. tabi
oralar halk icin degil.
amk yardiriyorum asagi dogru herkes otobanin sagina park etmis. ben de
edicem arkadan pic trafik polisi "01(arabayı adana'dan aldım, kaldı
oyle. adanalı değilim) devam et park etme oraya" diyor. amina kodugum
gormuyor musun rezaleti?! bi de cekicileri dizmisler siraya bok var gibi
lan bastiyorum asagi dogru taaaa arabalarin bittigi yere park ediyorum.
en az bi kilomere stada.
kar yagiyor ama aanasinin ami gibi olacak o belli bastan. arabayi
cekseler sikseler umurumda degil. kosa kosa stada gidiyorum. kar
yagiyor. arabanin amk demisim. nefessiz bi sekilde yardiriyorum yokus
yukarı. bakmayin baya var stada. amk ben kosarken sampiyonlar ligi
muzigi caliyor. her seye kufredemiyorum nefesim yok!
lan stada tersten giriyorum ya adamlar almiyor bilet nerede diye. gise
obur tarafta, internetten almisim bileti. "abi -ayilarin hepsi simdilik
dayi- walla internetten aldim" diyorum, maili gosteriyorum. "bak abi
referans no falan, juventus yaziyor bak" derken adam saliyor aciyip. bu
sefer stadin obur ucuna yardiriyorum. malum giseler oarada. gisedeki
orospu hatun yavas yavas veriyor bileti. kufredemiyorsun bi gotluk yapar
diye, refererans numaramı begeniyor once. lan nesini begenmiyosun amk.
arada koca cam var, dovsen dovemezsin.
alinca bileti tersine yardiriyorum. 10. dakkaya falan yetisiyorum.
cepler bozuk para falan dolu ama kimse sallamıyor. cok iyi bi taraftar
oldugunu anliyorum o gazla. kar siddetleniyor. oyuncular soyunma odasina
gidiyor. daha da siddetleniyor. belli ki mac tatil olacak. kos kos
arabaya gidiyorum. arabayi cekmislerse donup olecem uzerim ince sayilir.
buluyorum arabayi. hala ensonda benimki. istanbul'un en safi oldugumu
anliyorum. sonra 30-40 hizla eve variyorum kazasiz belasiz. mac yarin
4'teymis. is yerinden izin kasacaz simdi, hadi bakalım..
"All the sikko people, where do they all come from?" Anonim
11.12.2013
12.11.2013
Karsu
Burayı çok boşladık be. Arada bir yazmayı buradan paylaşmayı çok severim ama işte üşengeçlik tembellik. Efendim, karşınızda Karsu Dönmez. Hala keşfetmediyseniz bu billur sesi ilk buradan duymuş olun istedim.
28.09.2013
The Conversation
Zaman o kadar hızlı geçiyor ki geçen her bir yıl sonraki yılların geçiş hızını artırıyor adeta. Çocukken zaman daha yavaş akıyor sanki ve büyüdükçe bu hız artıyor. Geçen gün Neşet Ertaş’ın ölüm yıl dönümü denince cidden şaşırdım, bir yıl olmuş muydu dedim. Bir yıl geçmiş meğer ama özellikle son 2-3 yılda yaşananlar sanki tek yıl içerisinde olmuş gibi görünüyor bana.
Başlıktaki filmi zamanını tam olarak anımsayamadığım ama galiba epey bir vakit önce izlemiştim. Film izlerken garip bir etki bırakmıştı harika bir film değildi belki ama garip havası ile büyülemişti adeta. Zaman zaman aklıma geliyordu bu film, izlemek istiyordum tekrardan ama adını bilmiyordum. Meğer bu filmi izleme listeme eklemişim ve izlemek bugüne kısmetmiş. Filmi, Robert De Niro’nun John Cazale’ı methettiği sözlerini okumam ve ardından bahtsız Fredo’muzun zaten 5 tane olan filminden bilmediklerimi izleme listeme almam neticesinde izledim. Senarist ve yönetmenliğini Francis Ford Coppola’nın yaptığı filmde, oyunculuklarda oscarlık performansıyla Gene Hackman, John Cazale, filmin önemli bir parçası olsa da küçücük bir rolde Robert Duvall ve Harrison Ford gibi usta oyuncular boy gösteriyor. Baştan dediğim gibi aman aman bir film değil ama derin bir film olduğu şüphe götürmez. John Steinbeck’in başlarken sıkan ama sonrasında ilerledikçe ilgi çeken Gazap Üzümleri kitabı gibi bir nevi. Charles Baudelaire’nin “hem kurbanım, hem de cellat” betimlemesindeki antagonist bir nevi. Müzikleri, teması, 70’lerin dingin havası ile baktıkça ilgi çekici hale gelen ünlü tablo Mona Lisa bir nevi. Özetle çok popülist değilseniz bu az bilinir filmi mutlaka izleyin derim.
20.03.2013
Aylaklığa Övgü
Öncelikle yazarın insanoğlunu geliştirici fikirlerin, bilimin, sanatın vs temelinin çalışmak zorunda olmayan zengin, aristokrat benzeri kesim tarafından atıldığına dikkat çektiğini belirtmek istiyorum. Yani boş zaman elde ederek daha huzurlu bir yaşam sürmek ve bu boşluğun en azından potansiyelli kişiler tarafından insanlığın gelişimine çevrilmesi temel amacımız. Az çalışma noktasında ise çalışma saatlerini 8’den 4’e düşürmek de ara amacımız oluyor.
İlk bakışta az çalışmanın çok orijinal bir fikir olmadığı ve kolayca görülebileceği düşünülebilir ancak yazar uzun uzun çalışmanın bi erdem olduğunun topluma aşılandığını ve insanların küçüklükten beri böyle yetinebileceği fikrinin aşılandığını belirtiyor. İlginç olan ise bunun zenginler, -genellikle daha eski dönemlerde- askerler ve din adamları gibi zaten ayrıcalıklı ve çalışmak zorunda olmayan kitle tarafından dile getiriliyor oluşu. Buna çoğunlukla bu kitleyle işbirliği içerisinde olan günümüz politikacılarını da ekleyebiliriz.
Sanayi devriminin ilk yıllarında günlük çalışma miktarının günlük 15 saat olduğunu ancak yazının yazıldığı tarihte ise 8 saate düştüğünü öğreniyoruz. 1932’den bu yana pek bi rahatlama sağlayamamışız ki bugün de sekiz saat çalışmaya devam ediyoruz. Çalışma saatlerinin azalması ve resmi tatil günlerinin ortaya çıkmasına aristokrat ve zengin kesimin verdiği tepki şaşırtıcı değil: “Fakirler bu kadar boş zamanı ne yapacak?”
Bu sürenin kapitalist gelenekteki ülkelerde sıradan insanlarını refahını gelişen teknoloji yardımıyla azaltılmayışı çok garip olamasa gerek. Ancak dönemin komünist Rusya’sında da değişen bi şey yok. Yine çalışmanın kutsallığına yapılan övgü ve gerekli ihtiyaçlar sağlandığında daha az çalışarak bunun rahatlığını yaşamak yerine bu kez de insanların geleceği yemesi ve biraz da gereksiz yeni ihtiyaçlar çıkıyor karşımıza. Mesela Sibirya’yı ısıtmak için garip bir proje girmiş devreye. O olmasa başkası bulunur. Yani orada da bireyin refahı birinci öncelik değil piramidin en altındakileri sefaletten kurtarıyor olsa da. İhtiyaçları geçince ortaya savaşlar çıkıyor ki aslında belki de zurnanın zırt dediği yer burası. Her zaman güçlü olmalısın ki senin ülkene çöreklenmesinler.
Kendimce bitirirsem iyi hoş da Bertrand abim sistemi düzeltmek, ekonomik dağılımın adilleştirilmesi, daha az çalışmak için falan ne öneriyorsun dersek pek bi cevap alamıyoruz. Tek yol devrim deyince ortaya çıkan devletler de pek yardımcı olmuyor, olmamış da zaten kendisinin dediği gibi.
Son olarak yazıda değinilen ama detaylıca işlenmeyen din adamlarının çalışmayı kutsallaştırması, boş zamanı olan aristokrasinin entelektüel gelişimi sağlaması, hatta yukarıda bahsetmediğim aşağıdakilerin uyanmasına vesile olacak fikirlerin dahi yukarıdan gelmesi gibi başlı başına üzerine düşünülecek konular vermesi açısından oldukça güzel bir deneme olduğunu da vurgulayayım.
11.03.2013
Brazzaville
Sıcak bir yaz günü, alıp başınızı gitmişsiniz uzak bir diyara..Suyun saflığı ve temizliğinden dipteki çakıl taşlarını, mercanları, balıkları görebileceğiniz masmavi bir diyar...Çok kalabalık olmayan ama tenha da olmayan bir sahilde, suda oynaşan çocuklar, voleybol oynayanlar, kendi halinde takılanlar, suyun tadını çıkaranlar, kumsalın tadını çıkaranlar gibi her türlü grup mevcut. Renkli, keyifli bir ortam var. Siz de adını ilk kez duyduğunuz bir tropikal içecek elinizde, şezlongda uzanmış manzaranın keyfini çıkarıyorsunuz. İşte tam böyle bir ortamda keyfinize keyif katacak, ketçapınızın yanına mayonez olacak bir müzik grubudur Brazzaville.
Brazzaville grubu 1997 yılında kuruluyor ve bugüne kadar 11 albüm çıkarttılar. Grup, Türkiye'de çok meşhur ve pek muhtemeldir ki siz de biliyorsunuz. Ben de üniversite hazırlıkta okurken genoa şarkısıyla grubu tanımıştım. Bundan daha iyi birçok şarkısı olmasına rağmen ve dinlediğim versiyonun kısalığına rağmen şarkı, grubun spiritüel tarafını ele vermişti ve bu güzel grubu keşfetmiştim. Tabi grubu pek tanımıyordum. Misal İstanbul'a aşık olduklarını, çok sonradan boğazın hikayesini anlatan Bosphorus şarkısıyla öğrendim. Grup defalarca Türkiye'ye geldi. İstanbul, Ankara, İzmir, Eskişehir, Bursa gibi önde gelen kentlerde konserler verdi. Grubun vokalisti David Arthur'un dünyada en sevdiği üç yerden biriymiş İstanbul. Doğduğu büyüdüğü LA'yi 2003 yılında bırakıp "kendi evimde gibi hissediyorum" dediği Barcelona'ya yerleşiyor. Bu küçük ayrıntıyı da benim de defalarca düşündüğüm, hayal ettiğim şey olmasından dolayı ayrıca sevdim.
Grubun spiritüel bir yönü olduğunu söyledim evvelen. Bu yönü müziklerine iyi kodlanmış halde zaten, şarkı sözlerinde ve demeçlerinde de görebiliyorsunuz bunu. Zaten manifestosunda dedikleri: "Brazzaville, dünyanın 'harikalarla dolu bir yer olduğu' naif fikrine adandı. Biz dünyamızın yüzeyinin altında, her şeyin yolunda gittiği bir başka gerçeklik olduğuna inanıyoruz. Bizim için esas gerçeklik bu. Mümkün olan her zaman etrafımızdakilere yardım ederek dünyadan daha az korkar hale gelmeye kararlıyız" bu sözlerden bu adamların farklı olduklarını görüyorsun. David de, gezmeyi seven, gezerek keşfeden ve keşfettiği şeylerle mutlu olan bünyelerden. Woody Allen'ın şehirler üstüne çektiği filmlerin benzerini, Brazzaville grubunda şarkılarıyla yapıyor. Babaannesinin şiir ve hikayeleri ile büyüdüğünü söylüyor. Şarkılarında da insan hikayeleri bolca var. "Ölen arkadaşlarım, eşim, oğlum, mutsuz insanlar, dünyanın sessiz/sakin herhangi bir köşesine kaçmak isteyenler, yaşlılık, bir gün ölecek olma durumu, kainat ve yaşadığımız dünyadaki ikilemlerin arkasında saklandığını düşündüğüm gerçekler üstüne" hikayeler bina ediyorum diyor. She was married to the Bosphorus / She threw her ring in then she blew a kiss / To the Ottomans and Byzantines / Lying beneath the sea sözleriyle sizi büyüleyen ve boğaza aşık eden Bosphorus şarkısının hikayesi kendisine sorulunca, Özge Can diye bir kızın kendisine anlattığı hikayeden etkilenerek yazdığını söylüyor. Asla İstanbul'u terketmeyeceğini, nereye giderse gitsin geri döneceği yerin İstanbul olacağını söyleyen kıza, niye diye sorunca kızın cevabı "Çünkü ben Boğaz’la evliyim. 16 yaşımdayken vapurda yüzüğümü çıkarıp Boğaz’a attım. Şehirle bağım hiç kopmasın diye." cevabını almış ve belli ki bu hikaye çok etkilemiş onu. Şarkılarında anlatılan hikaye sizi çok iyi yakalıyor ve müzikle bütünleşiyorsunuz. Up here at 30.000 feet/above all the suffering and pain deyince kendinizi bir an uçmuş bir vaziyette bulurken, The sun is coming up soon/It's time to go to sleep ile uykusuz geçirdiğiniz gecelerinize ithafen yazılmış olduğunu düşünüyorsunuz.
Grubun Türkiye'yi bilhassa İstanbul'u çok sevdiğini ve sık geldiğini söylemiştim. Hatta Brazzaville in Istanbul diye bir albümü de var. "İstanbul'da dolaşmayı, küçük dükkanları ve kafeleri keşfetmeyi seviyorum. Ezan sesini dinlemekten hoşlanıyorum. Sizin buna gün içinde çok dikkat kesilmediğinizin farkındayım, fakat bir yabancı için bu ses, kulağa oldukça akılda kalıcı ve gizemli geliyor. Her gün deneyimlediğimiz şeylerin arkasında yatan gerçek dünyanın bir nevi hatırlatıcısı... " diyor İstanbul için. Ankara'da da eskiyeni'de iki konseri olmuş ki ayağımıza gelen fırsatı, hem de iki defa, tepmişiz.
Bu adamları en güzel ve özel yapan şey de bana göre samimiyetleridir. Misal mail adresini bırakıp, şu tarihte İstanbul'da olacam, evinde ağırlamak isteyen olursa bana ulaşabilirler diyebiliyorlar. Bu şekilde bir sürü ev konserleri vermişler. Bir salonda 20-30 kişilik bir gruba müzik ziyafeti sunmadan önce de pankek yapıp ikram ettikleri bile oluyormuş. Seyirci ile diyalogları, samimiyetleri, konser arasında yanınıza gelip muhabbet etmeleri, mainstream'e mesafeli oluşları ve sair farklı yönleriyle çok güzel bir grup. Bu samimi abiler, İstanbul'a, Ankara'ya daha çok gelecekler anlaşılan ve geldiklerinde de kaçırmamak lazım.
9.03.2013
It's a Woderful Life
Şurda kısa da olsa eski filmlerin kendi açımdan cazibesini anlatmıştım. Tabi bahsettiğim filmler seçme filmler veya çok iyi eleştirilerini duyduğum filmlerdir. Imdb film rate'i her ne kadar tam istediğimiz değerlendirme skalasına uygun olmasa da tavsiye niteliğinde kesinlikle çok başarılı olduğuna inanıyorum. Sonuçta bu oranlamayı bizim gibi çok sayıda kullanıcı yapmakta. Oscar ödüllerindeki gibi bir ihtiyar heyeti yok. Bu yüzden The Shawshank Redemption gibi efsane filmler hiç Oscar alamazken burda tüm zamanların en iyi film listenin tepesinde olabilmektedir. Tam da bundan dolayı imdb'de an itibari ile en iyi 29. sıradaki It's a Wonderful Life filmini izledim açıkçası. Bir de şöyle bir durumum var; izlemeyi düşündüğüm bir film hakkında eleştiri ve yorumları öncesinde okumam, filmi izledikten sonra okurum.
Başlıktaki filmin konusu adından belli, amacı seyircisinin mutlu olmasını sağlayacak bir "feel good movie" dir. Frank Capra'nın 1946 modeli filmi. Filmin yönetmeni Capra'yı şurda belirtilen hususlardan dolayı sevmesem de filminin hakkını verelim; çok iyi bir film kesinlikle ve çok iyi bir iş çıkarttığı kesin. Rear Window'un da başrol oyuncusu olan James Stewart bu filmde de başrolde ve kelimenin tam anlamıyla döktürüyor. Alfred Hitchcock'un bu adama olan takıntısını anlayabiliyorum. Eski filmleri izledikçe böyle büyük usta aktörleri de farkediyorsunuz. James Stewart, bu filmi yanı sıra Rear Window'da ve Vertigo'da çok iyi gerçekten. Benzer şekilde Cary Grant'i North by Northwest'le Jack Lemmon'u The Apartment ve Some Like It Hot'taki muhteşem performanslarıyla tanımıştım.
Kapitalizm bulutlarının Bedford tepelerini sardığı bir zamanlarda, herşeyin para olmadığını bize gösteren, para sevdasına inat namusuyla yaşayan kahramanımız George Bailey, gençlik hayallerini elinin tersiyle itip, babasının hayatta iken kasabasında üstlendiği iyilik temsilciliğini üstlenir. Oysa babasına bu küçük dünyada haps kalmayacağını, dünyaya açılacağını, eğitimini Avrupa'nın en güzel yerlerinde sürdürüp büyük adam olacağını söylemişti. Kendisi gibi eğitim fırsatını elinin tersiyle aşkı için iten güzel prensesimiz Mary ile evlenir. Mary dedik de, bu kız tam aşık olunacak kız. Çok fedakar, paraya ve güce tapmayan kadınların olduğunu bize ıspatlayan, tanrının bir hediyesi o. Hem de öyle böyle değil güzelliği, kurban olurum böyle kıza. Neyse biz konuya devam edelim. George, Mary ile evlenir çoluk çocuğa karışır, kıt kanat geçip sürmekte hayatları. Ama bir yandan da "lan keşke gitseydim avrupalara, yazık ettim karıma, çoluğumun çocuğumun rızkına mani oldum" düşüncesi var kafasının bi köşesinde. Tabi Mary zerre kadar parayı umursamadığı için böyle düşünmez, o sevginin vücut bulmuş hali, tek derdi George'udur, ailesidir. George'un iyilik acentesindeki yaşlı bunak amcası 8.000 dolar para kaybedince, George tam anlamıyla çıldırır. Eve gelir, triplere girer, sağa sola sataşır, bunalıma girer ve köprüye çıkıp tam intihar edeceği sırada, henüz kariyerinin başında genç bir melek gelir yardım eder ona. O olmamayı dilemişti, melek de ona olmayışında dünyanın nasıl olacağını, sevdiklerinin yaşamlarının ne şekilde olacağını yaşatarak ona gösterir. George kahrolur çünkü onsuz dünya herkese zindan ve lanet olsun deyip vazgeçer intihardan.
Bu konu etrafında ya da benzer temalı diyelim birçok film çekilmiştir sonradan. Ama elbette bu film bambaşka, hiçbiri bu filmin eline su dökemez, ki zaten Jim Carrey'in ya da Adam Sandler'ın içinde yer aldığı filmlerin bu filmle kıyaslanması bile abesle iştigalden başka birşey olamaz. Kısaca çok güzel film bence, izleyin pişman olmazsınız. Film notum:9
3.03.2013
Searching for Sugar Man
Belgesel, gerçekliğin yaşanmışlığın öyküsü olması hasebiyle en az film kadar ilgimi çekmiştir. Bu yüzden Oscar ödüllerinde filmler kadar, belgeselleri de takip etmeye çalışırım açıkçası. Olayın anlatış tarzı bir belgesel için en önemli kriterdir. Bir kere gerçeklik çarpıtılmayacak, daha etkili olsun diye olduğundan farklı veya abartılı sunulmayacak. Daha sonra ajitasyon yapılmaması ve mesaj verme kaygısı güdülmeden izleyicinin yorumuna bırakalarak sunulması başarılı bir belgesel için önemli kriterlerdir. Filmde olduğu gibi burda da kurgu çok önemli.
Oscar'a dair burda bişey paylaşamadık ama en iyi film dışında gönlümden geçmeyen bir durum olmadı açıkçası. En iyi film kategorisinde de Argo'nun ödül alacağı zaten beklenmekteydi. Film politikti ve zaten zarfın Michelle Obama tarafından Beyaz Saray'dan açıklanması da manidar oldu. Gönlümden geçen Life of Pi idi. Django ya da Silver Linings de alsaydı daha tatmin edici olurdu kendi adıma. En iyi belgesel kategorisinde ise yazı konusu olan Searching for Sugar Man ödülü kaptı.
Konu şöyle böyle demeden direkt dalayım; masal gibi bir yaşantıyı konu ediyor. Masal gibi derken hani biri anlatırsa size 'yok daha neler' diyeceğiniz tarzda bir yaşam ele alınıyor. Adı şanı bilinmeyen özünde başarılı ama görünürde başarısız bir müzisyenin yaşamı konu ediliyor. Belgeselin başında bu adamın seyircilerin önünde intihar etme nedeni soru işareti olarak kafanızda belirliyor. Bir de tabi 'kafasına sıkarak mı yoksa herkesin gözü önünde kendisini canlı canlı yakarak mı öldü acaba?' ikilemi.. Sonra tanıklarla birlikte bambaşka bir doğrultuda buluyorsunuz kendinizi. İşte buna kısaca başarılı bir belgesel derim ben. Gerçekliği sunarken bile şaşırtmak böyle bişey. Aslında uzun uzadıya anlatmak istemiyorum, çünkü bu yazıyı okuduktan sonra izlemeye karar veren biri için can sıkan bir durum olur. Hiçbir şey bilmeden izlemek en güzeli oluyor. Adamın hayat serüveninde yol alırken, harika müzikleri ile de mest oluyorsunuz zaten.
Belgesel kahramanı bir müzisyenden öte mistik bir yönü de olan gizemli bir karakter. Esasında başarılı olmak veya olmamak da dert ettiği bir şey değil. Para hiç değil.. Böyle de garip biri. Son olarak büyük kızının bir lafı var ki çok hoşuma gitti gerçekten. Diyor ki, "..bizler işçi sınıfı ailelerdik, çalışmak bizim cezamızdı. 26 farklı evde yaşadık, bazılarının yatak odası yoktu. Bazılarının ise tuvaleti bile yoktu. Oralara ev denemezdi, sadece başımızı soktuğumuz yerlerdi. İnsanların fakir olmaları veya paralarının az olması büyük hayallerinin olmaması anlamına gelmez. Gönülleri zengin olabilir. Sınıf farklıları ve önyargının kaynağı buradan başlar. Seninle benim aramdaki fark budur veya onlar ile bizim farkımız şudur gibi."
2.03.2013
Nuri ve Dortmund
Son bir iki yıldır futbolu eskisi kadar takip etmiyorum veya
edemiyorum. Çok fazla izlemedim de ama bazı şeyler çok değişmiyor. Evet, futbol
fazlasıyla hayata benzer ve azımız hayatta ne istediğinin farkına varabiliyor.
Nuri Dortmund ile beraber büyüdü. Batmış bir takım yeniden
doğarken merkezindeydi Dortmund’un. Bu takım hala yükseliyor. Yerel olarak
Bundesliga’da arka arkaya iki şampiyonluğu gördüler ama Avrupa’da tohumlar yeni
atlıyor. Daha doğru bi ifadeyle ağaç büyümeye başladı.
Kaptan olmasa da oyunun kaptanı gemisini terk ettiğinde ise
gerçekten tohumdular ve henüz ligde şampiyon olmuşlardı. Takımı ile büyümeyi
tercih etmedi ve Real Madrid’in acımasız ve bence bir yabancı(İspanyol olmayan)
için çok da önemli olmayan şaşasına kapılmayı tercih etti. Kendisi ile birlikte var olan bi takımda CL
yarı finalinde dramatik bir şekilde elenmek çok daha fazla anlamlı geliyor
bana. Gidip Madrid’de piyon olmaktansa.
Nuri piyon dahi olamadı Madrid’de. Eski çöplüğüne döndü. 85.
dakikada oyuna giriyor. Masalsı yaşayabilirdi futbolu. Ama hepimizin nefret
ettiği sistemin gerçeklerini görüp acı çekiyor. Aslında bu bir ihanettir. Tıpkı
insanların bazen bizim hayatta bazı şeylere kapılıp eski dostlarını unutması ve
geri döndüğünde o samimiyeti bulamaması gibi.
Konuşan Resimler
Avustralya'da bir itfaiyeci yangın söndürme sırasında koalaya su vermekte..
Rio de Janeiro'da bir heyelanda hayatını kaybeden sahibinin başından ayrılmayan sadık hayvan Leao ..
1950-53 savaşlarının ayırdığı Koreliler. Kuzey Kore'de akrabalarını görmelerine izin verilen Güney Korelilerden biri ayrılırken el sallar, geride kalan sessizce ağlarken..
6 askerle birlikte hayatını kaybeden 20 yaşındaki kuzenin cenazesini taşıyan araçın camından son bir veda busesi..
Suriyeli küçük kız, okul dönüşünde Halep'te bulunan evinin bir füze tarafından yok edildiğini öğrenince..
Japonya'da radyasyon taraması için izole edilen kız, köpeği ile cam ardından hasret giderirken..
Kuzey Kore'de 12 yıl kürek cezasına çarptırılan gazeteci Lee ve Ling ABD'nin diplomatik girişimleri neticesinde Kaliforniya'da ailelerine kavuşurken..
Anne, 7 aylık görev dönüşünde kızına kavuşunca..
2. Dünya savaşında esir düşen baba, 1 yaşından sonra kendisini hiç görmeyen kızına kavuşurken..
2011 Japonya Tsunami felaketinin 4 gün sonrasında enkazda bulunun 4 aylık mucize bebek..
1989 Tiananmen Meydanı protestoları sırasında Çin tanklarının önüne bedenini siper eden cesur protestocu..
1967 yılında, Vietnam savaşını Pentagon muhafızlarının süngülerine karşı çiçek uzatarak protesto eden ve çiçek gücü hareketı olarak sembolleşen fotoğraf..
Polisin kalkanı ile yere çakılan Kanadalı kız arkadaşı ile öpüşen Avustralyalı, isyana inat 'savaşmayın sevişin böcükler' der gibi..
Daha fazlası için şuraya bakın.
Teq u Req
Halepçe'de 10 binlerce kürt bütün dünyanın gözü önünde acımasızca katledilirken, kürtlerin tutunduğu ve teselli bulduğu Şivan Perwer müziği olduğunu demişti bir arkadaşım. Müziğin etkisi adına çok çarpıcı gelir bana. Müzik ve sporun(özellikle futbol) eğlence ve oyundan öte olduğu şüphe götürmez. Geçenlerde Suriye'de çatışmalara Milan-Barcelona maç süresince ara verilmişti. Düşünün ki insanoğlunun en acımasız anlarına, ölüm-kalım meselelerine dahi spor 'teneffüs' diyebiliyor.
Müzik hayatın kendisidir. Bazen yaşanılanların özeti, bazen de özlemlere çığlık olur. Ağıt, isyan, aşk, nefret, ihanet, öfke gibi değişik duygu formlarını barındırır. Müzik ortaya çıktığı toplumun duygusal tepkisi, doğduğu toprağın dokusudur. Türkiye'de 20 yıl öncesine kadar arabesk müzik hakimdi. Sebebi açık; toplum politik ve ekonomik olarak acılarla yoğrulmuştu adeta. Bunun dışında sosyolojik açıdan bakıldığında da, bir iki nesil öncesine kadar yüzde 70'i aşkın kişinin ya kendisi ya da ailesi bir şekilde köyden kente göç etmiş, adaptasyon sorunlu kuşaktı. Bu anlamda da yeni hayatında yalpalayanların eski hayatına olan özlemlerin müzik formuydu arabesk. Kürtlerin müziğine de benzer şekilde acıklı bir hava hakim olmuştu. Günümüzde her ne kadar şartlar çok iyi olmasa da geçmişle kıyasen iyileştiğinden değişik müzik formları ortaya çıkmaya başlıyor, ki bu anlamda da bir geçiş dönemi olduğunu düşünüyorum. Sonraki dönemlerde muhakkak ki değişik formlar yaygınlaşmaya başlayacaktır.
Yazı konusu olan Teq u Req, kürtçe blues rock müzik yapan bir gruptur. Teq u req, Kürtçe'de 'gürültü patırtı' anlamında yaygın kullanılan bir deyimdir. Mecaz anlamında da 'durumlar nasıl?' sorusuna cevaben 'idare eder' anlamında da kullanımı var. Grup adını bu anlamda çok orijinal buldum. Hem afili duruyor hem de mütevazi bir izlenim bırakıyor. Grup üyelerinin blues tarzı, doğunun feodal sisteminde yıllarca ezilen ve toplumda yıllarca ikinci sınıf muamelesi gören halkının sesi olarak görmesi de manidar. Bilindiği gibi blues tarzı müziği siyahların ırkçılığa, köleliğe ve haksızlığa karşı isyan nakaratı olarak doğmuştu. Kürtçe müziğini pek bilmediğimden başka bu tarzda müzik yapan grup var mı bilmiyorum ama grubun bu anlamda pek yaygın olmayan değişik bir müzik serüvenine çıktıkları açık.
Play it, Sam. Play 'As Time Goes By'
Ilsa: Can I tell you a story, Rick?
Rick: Has it got a wow finish?
Ilsa: I don't know the finish yet.
Rick: Well, go on. Tell it - maybe one will come to you as you go along.
Ilsa: (özetle) I love you...
24.02.2013
Into the Freedom
Toplumların oluşması, vahşi doğanın ürkütücü gücüyle baş edebilmesi için insanların bir araya gelmesi ve güçlerini birleştirmesiyle olmuştur. Ancak geçmişten günümüze toplumlar geliştikçe, insanoğlu giderek doğadan kopmuş ve soyutlanmıştır. Bugün hayatın fazlasıyla bilgisayar ve sanal âlemde yaşanmasının da etkisiyle insanoğlu hiç olmadığı kadar yalnızdır. Bu yüzden, kısa süreli de olsa yeşil bir alanda ya da doğa ile birlikte olunabilecek bir mekânda huzur bulur. Uzun süredir görüşmediği bir dostuyla konuşur gibi hasbıhal eder belki. Doğayla beraber olmak sadece eski bir dostla görüşmek gibi değil, aynı zamanda yapımıza da uygun olmasındandır ki özgür hissettirir. İnsanın doğayla olan güçlü bağı geliştirdiği toplumlarla olmamıştır. Hatta bunun aksine geliştirdiğimiz toplumsal yapılar, bizim doğal güdülerimizi öldürmüştür. Geliştirilen sistem fazlasıyla doğadan soyutlanmış, korunaklı yapay bir dünya içine bizi hapsetmiştir ve bu yapaylıkta öyle evrimleştik ki sanki başka bir tür olmuş gibiyiz. İlkel insanların ve günümüz insanın doğa ve hayvanlarla olan iletişimi karşılaştırılmalı olarak düşünülebilir. Medeniyet geliştikçe topraktan koptuk, vahşi doğadan soyutlanıp bir fanusa hapsolduk ve bu bizi yalnızlığa itti. Ne evcil hayvanlarımız ne de doğal parklar ve hayvanat bahçelerimiz bizi tatmin etti. Uygarlık bizden sadece özgürlüğümüzü almadı, davranış şeklimizi de değiştirdi. Toplumlararası ilişkilerimiz geliştikçe rüşvet ve ihanet arttı. Buna paralel samimiyetsizliğimiz arttı. Oysa samimiyetsizlik ilkel toplumların bilmediği bir davranış biçimiydi. Çünkü uygarlıkla birlikte diplomasi gelişmiş, çalınacak şeylerin sayısı artmıştır ve mülkiyet geliştikçe yalan ve ikiyüzlülük de arttı.
Tippi Degre, vahşi hayat fotoğrafçıları olan Fransız bir çiftin kızı olarak Afrika’da doğdu. Sıra dışı bir çocuklukla büyüyor Tippi ve Afrika çöllerinde vahşi yaşamla koyun koyuna geçiyor çocukluğu. Yılanlarla, fillerle, çitalarla, zürafalarla ve daha bir sürü hayvanla arkadaş oluyor. Afrika’nın yerli kabileleriyle kaynaşıyor, dillerini konuşuyor, çocukları ile kaynaşıyor. Bir fil ile suda şakalaşıp su fışkırtıyorlar birbirlerine, bir çita omzunu ağzına alıyor, sonra elini yalıyor ve bundan korkmuyor. Doğada olabildiğine özgür bir şekilde yaşıyor. Videosunu izleyince mutlu oluyorsun. Yorumlara bakıyorsun “fantastique”, “super”, “amazing” gibi herkesi memnun eden bir durum var ortada. Eski dost vahşi hayatla tekrar bir araya gelince bu hepimizi mutlu ediyor. Aslında ne kadar yalnız olduğumuzu gösteren bir deney gibi…
20.02.2013
Rear Window
Eski filmleri izlemek zor çünkü çok kısıtlı imkanlarla çekildikleri için başta görsel olmak üzere birçok açıdan günümüz sinemasına aşina birisini tatmin etmeyebilirler. Ama bana cazibeli geliyor. Eskinin moda anlayışını, insanların diyaloglarını, o dönemin dünyasını izliyorsun. Babanın annenin doğmadığı hatta onların da ebeveynlerinin henüz doğmadığı ya da çocuk oldukları dönemleri izliyorsun. Tabi sinema gözüyle.. Öte yandan filmde oynayan en küçük oyuncunun dahi bugün artık yaşamadığı ya da vedaya geç kalmış yolcu olduğunu görmek, insana garip duygular yaşatabiliyor.
Gerilim ve korku filmlerinin mimarlarından Alfred Hitchcock'un yönetmenliğinden çıkan Rear Window sinema tarihinin kült filmlerinden. Film 1954 yapımı olmasına rağmen restorasyondan geçirildiği için renkli ve çok da kaliteli kopyasını bulmak da mümkün. Bu yazıda aslında filmin kritiğinden ziyade başında geçen evlilik diyaloğunu çok sevdiğimden burada kayıtta olsun istedim.
Jeff : Ben evlenmeye hazır değilim.
Stella: Doğru kızı bulunca bütün erkekler evlenmeye hazır olur.
...
Jeff : Keşke sıradan bir kız olsaydı.
Stella: Onunla asla evlenmezdiniz.
Jeff : Muhtemelen bir gün evleneceğim.Ama evlendiğimde,hayatı düşünen biriyle evleneceğim.Sadece yeni elbiseleri, ıstakozlu akşam yemeğini ve en son skandalı merak eden biriyle değil.
Benim ihtiyacım olan kadın...Dikkat et. Her yere gidebilecek, herşeyi yapabilecek ve bundan zevk alacak biri.
Stella: Bakın Bay Jefferies,ben tahsilli bir kadın değilim. Ama size birşey söyliyeyim; Bir adamla bir kadın birbirlerini görüp beğenince birbirlerine koşmalıdırlar, bam! Broadway'deki taksiler gibi.
Deney tüplerindeki numuneler gibi oturup, karşılıklı birbirlerini incelemeden.
Jeff : Evlilik için daha akıllıca bir yol var.
Stella: Akıl! İnsanoğluna akıldan daha fazla bela açan birşey olmamıştır. Hıh, modern evlilik..
Jeff : Hayır, bizler duygusal olarak ilerledik.
Stella: Saçma! Bir kere birini görüp hoşlanınca, evleneceksin. Artık kitaplardan öğreniliyor, uzun uzun laf cambazlıkları yapıp birbirini analiz etmek. Taa ki koklaşıp oynaşmayla, memuriyet sınavı arasındaki farkı anlamayacak hale gelene kadar.
Jeff : İnsanların farklı duygusal seviyeleri vardır.
Stella: Myles'la evlendiğimizde birbirine uymayan bir çifttik. Hala da uyumsuzuz. Ve bareber geçirdiğimiz her dakikayı çok sevdik.
17.02.2013
Yitik Bir Düş
Camdan bakıyordum yine ama benim odam olmasına karşın dışarısı farklıydı, başka bir yerdi sanki. Bakışları ruhumu delen bir çift gözün bakışlarını hissettim ve gözlerim gayrı ihtiyari o yöne kaydı. Hafif pembeye çalan ruju, altın gibi sapsarı saçları ve hafifçe çekik gözleriyle inanılmaz güzellikte bir kadınla bakışıyorduk şimdi. Her zamanki çekingenliğim yerini cesarete bırakmıştı bu kez ve gözlerimi kırpmadan bakışlarının derinliğinde kayboldum. Bir andı belki ama eşsiz bir andı, zaman kalınlaşmıştı adeta. Sonra uyandım, odamdaydım.. Kısa ama oldukça yoğun andı ve sersemlemiştim, o bakışlar beni yormuştu.
Yine dışarı bakıyordum ve yine o kadını gördüm. Bu kez ayrılıyor gibiydi. Okulun kampüsüydü bundan emindim ama bizim kampüsten de farklı bir yerdi. Gözleri yine gözlerime değdi ve aman Allah'ım o nasıl bakıştı.. Sanki ruhumda, aklımda, içimde olup biten herşeyi bütün çıplaklığıyla görüyordu ve gördüğü şeyden memnun olmuş olmalı ki o sevimli yüzünü aydınlatan bir gülümseme tüm yüzünü kaplıyordu. Bu kız 'O' olmalı diye düşündüm ve kesinlikle 'O' diye mırıldandım. Düşlerimin kadını.. Yine uyanmıştım lanet olsun, keşke ismini sorsaydım diye üzüldüm. En azından bir-iki laf konuşabilseydik..
Bir iki defa daha uyudum uyandım ama nafile.. Sonra gözlerim yine daldı.. Bu kez hemen yanı başındaydım. Şirin bir woswos aracındaydı. Direksiyonda başka bir kız vardı, arkadaşı diye düşündüm. O da hemen yanında ön tarafta oturuyordu. Arka tarafta ise bir iki kız arkadaşı daha vardı. Araba hemen yanımda hareket etmeye hazır öylece duruyordu ve benimle tanışması için durduklarından emindim. Direksiyondaki arkadaşının gözleri bende ve "hadi gel de konuş artık salaklaşma" der gibi bakıyordu. Benimkisinin ise başı öndeydi ve sanki olacakları biliyor gibi dalmıştı. Ben yine gözlerimi kırpmadan ona bakıyordum. Sonra başını kaldırıp bana baktı. Bu kez çok yakındık ve bakışlarının sıcaklığı beni yaktı adeta. Keskin bakışları ruhumu deldi ve yerle yeksan oldum.
Uyandım uyandığıma lanet okudum. Sanki kim olduğunu bilsem ona ulaşacakmışım gibi bir hisle uyanmıştım. Hiç konuşamadım, adını bile bilmiyordum ama çok gerçekçiydi ve bu denli gerçekçi bir rüya gördüğümü hatırlamıyorum. Yerde ararken, düşlerde buldum seni.. be kadın nerelerdesin?
14.02.2013
The Purple Rose of Cairo
"Gregor Samsa bir sabah bunaltıcı düşlerden uyandığında, kendini yatağında dev bir böceğe dönüşmüş olarak buldu"
Woody Allen'ın 1985 yılı yapımı absürt romantik filmi. Hergelenin teki olan kocasından ve Amerika'daki ekonomik krizin getirdiği yoksulluktan bunalan Cecilia'nın soluklanabildiği tek ferah noktası sinema olmuştur. Kendi hayatındaki sefaletin aksi olan sinemadaki o ışıltılı hayatı düşleyen Cecilia, sinemadaki parıltıdan gerçekliğini kaybeder, işine motive olamaz bir türlü ve işinden de kovulur. The Purple Rose of Cairo diye bir film sinemaya gelmiş o aralar. Cecilia filmi çok beğenir ve defalarca izler. Aynı günde aynı filmi beşinci defa izleyişinde, sinemadaki yavan klişelerden ve toz pembe dünyadan bıkan Tom, beyaz perdeden Cecilia'yı farkeder ve 'yemişim böyle yavan dünyayı, gidiyorum ben aga' deyip sinemadan çıkar Cecilia'ya gelir. Seyirciler şaşkın, sinema dünyası şaşkın, Tom karakterinin yaratıcıları ve hatta Tom'u oynayan ünlü aktör şaşkın. Nasıl olur lan diyor herkes, biri bu herifi geri döndürsün deliğine. Öte yandan aşkı Cecilia'da bulan ve en safiyane duygularla aşkı tadan Tom, bir yandan da beyaz perdeden çok farklı olan gerçek dünyayı algılamaya anlam vermeye çalışır. Cecilia ise daha düne kadar hayattan muzdarip iken, şimdi bulutlarda...
Woody Allen'ın biraz Midnight in Paris tadını da veren ama çok daha güzel ve orijinal senaryosu, komik diyalogları ve düşündürtücü kurgusuyla harika bir film. Cecilia'nın ve Tom'un dünyalarının dışına çıkmaları, kendi rollerini aşmaları biraz da Kafka'nın Gregor Samsa'sını çağrıştırdı bende açıkçası. Ez cümle eğlenceli bir komedi-fantezi filmi. Film notum:7
13.02.2013
Mark Knopfler
Mark Knopfler diğer şahane müzisyenler gibi United Kingdom doğumlu efsane bir gitarist. Kendisi aynı zamanda Dire Straits grubunun 1995'e kadar gitarist, vokalist ve şarkı yazarıydı. 95'ten sonra ise solo albümleriyle müzik kariyerine devam etmekte. Privateering solo albümü kapsamında 27 Nisan'da İstanbul'da Sinan Erdem'de konseri olacak. İlgilenenler için unutulmaz bir gece fırsatı..
27.01.2013
See You Soon
Bir ben gibi olamadın, keşfedilmemiş hazine olarak sır kaldın hep, ulaşabilene aşk olsun.
25.01.2013
el fenomeno
Tüm bu ağır abiler içerisinde ağır sakatlık ve şanssızlıklara rağmen futbolda hep zirvede olan el fenomeno'nun yeri benim için ayrıdır. Sakatlıklar özgüveni, futbolu bitirirken, fenomen aynı ağır sakatlığı ardı ardına yaşamasına rağmen yine de dünya futblonunda zirveye yerleşmişti. Ama 'O sakatlıkları yaşamasaydı nasıl olurdu acaba?'(kaç altın top, kaç rekor, gelmiş geçmiş en iyi oyuncu olma belki) sorusu hepimiz için muamma olarak kaldı.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)