Basit, sıradan!

Düştüğü yeri yakan ateşler gördüm. Bu ateşlerle sönen hayatlar gördüm.

Günlük hayatımızın hayhuyu arasına sıkışıp kalmış haberler insanın bir bir

üzerine gelince bunca kötülükle baş etmenin imkansızlığını hissettim.

Acılarla dolu dünyalar gördüm. Gördükçe, iyiliğin değil, kötülüğün insanı

basitleştirmesi gerektiğini düşündüm. Cinayetler akıyordu sayfaların arasından.

Bir erkekle elele gezdi diye kızını elleriyle boğan babalar, üzerine üçüncü kumayı

getirmeye hazırlanan kocasını iki kaşının ortasından tek kurşunla vuran

kadınlar,

kız arkadaşının boğazını nalburdan yeni almış testereyle kıtır kıtır kesen

gencecik çocuklar gördüm. Hiçbiri ama hiçbiri bir dehşetin ötesinde farklı bir

duygu uyandırmıyordu bende. Bütün cinayetler hem öylesine ürkütücü, hem de

öylesine zavallıcaydı ki,

bir şeye ilham vermedikleri belliydi. Ölüm yalnızca ölümdü.

Kötülük yalnızca kötülük. Basitti. Sıradandı, o kadar.


                                                                 Göksel Yılmaz-Melekler Evi